Σε αυτή τη χαζοταινία της Όλγας Μαλέα τρεις αδερφές (όχι του Τσέχωφ, άλλες) νταραβερίζονται με διάφορα παλληκάρια κι έτσι αδερφές και παλληκάρια γίνονται μαλλιά κουβάρια. Κάθε μια από τρεις εκτός από το διαφορετικό χρώμα μαλλιών –μελαχρινή, κοκκινομάλλα και ξανθιά- έχει και διαφορετική οπτική αντιμετώπισης της ζωής. Η ξανθιά, η Έλενα (Ναταλία Στυλιανού), είναι τελειόφοιτη της αρχιτεκτονικής και αμφισβητεί το ακαδημαϊκό τρόπο σχεδιασμού στο αρχιτεκτονικό σύνολο της ζωής της, υιοθετώντας το μοντερνισμό με μια εκλεκτιστική οπτική, όπως θα έλεγαν οι Αρχιτέκτονες. Εμείς οι Τοπογράφοι θα λέγαμε ότι απλώς πρόκειται για ένα παρτσακλό που ζει τη ζωή της με πάρτι και παρτούζες. Οι παρτούζες, όμως, που παρουσιάζει η Μαλέα δεν έχουν τίποτε το εξεζητημένο, τίποτε το πρωτοποριακό, ούτε φυσικά τα υψηλά νοήματα που είχαν οι παρτούζες της μεταπολίτευσης, όπου ίσχυε το «ένας για όλες και όλες και έναν». Θα ισχυριζόμουν, μάλιστα, ότι μια ποντιακή παρτούζα όπου όλοι ανεξαιρέτως «το κάνουν» μόνο με τις συζύγους τους είναι πιο τολμηρή από αυτές τις καρικατούρες παρτούζας, στην οποία οι συμμετέχοντες τυλίγουν τα γυμνά κορμιά τους με γάζες λες και είναι φαραωνικές μούμιες και χρησιμοποιούν ως ερωτικά βοηθήματα φέτες από ζαμπόν αντί έστω για ένα σαλάμι ή κάποιο είδος ιχθύος ή οπωροκηπευτικού. Η ακόρεστη ερωτική διάθεση που διακρίνει τη νεαρή φοιτήτρια και αποτυπώνεται στο αγαπημένο της μότο «το μόνο που θέλω είναι να περνάω καλά, να χύνω ποτάμια» οφείλεται στην  κατανόηση του μαθήματος του Πολεοδομικού Σχεδιασμού, που θεωρεί απαραίτητη τη διεύρυνση του δακτυλίου για τη διευκόλυνση της κυκλοφορίας των εισερχομένων εντός αυτού.

     Εκτός από ερωτιάρα η Έλενα είναι εκ πρώτης όψεως και κουλτουριάρα, καθώς τη βλέπουμε να επισκέπτεται εκθέσεις ζωγραφικής στη γκαλερί τέχνης που διατηρεί η μάνα της. Αυτό είναι αναμενόμενο γιατί οι Αρχιτέκτονες διδάσκονται μαθήματα ιστορίας της τέχνης και μάλιστα υπάρχει στο Τμήμα τους ο Τομέας «Αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και εικαστικών τεχνών». Στην έκθεση, βεβαίως, το μόνο που κάνει η ψευτοκουλτουριάρα είναι να σαχλαμαρίζει με τις αδερφές της μιλώντας για γκομενοδουλειές, που είναι το μόνο που φαίνεται να απασχολεί τις τρεις αδελφές.

     Τέλος η Έλενα είναι και ακτιβίστρια της Green Peace και αγωνίζεται ενάντια στα μεταλλαγμένα, ανεβασμένη σε ένα αιωρόπτερο που γράφει No cloning. Πιο πιστευτό θα ήταν αν συμμετείχε σε διαμαρτυρία με σύνθημα No clothing. Η οικολογική διαμαρτυρία προκαλεί την επέμβαση της αστυνομίας και ένας δυναμικός μπάτσος, που εκείνη την ώρα δεν δέρνει διαδηλωτές, γοητεύεται από την αιωρούμενη αγωνίστρια και λέει στο διοικητή του: «Θα το κατεβάσω εγώ αυτό το άγριο μωρό». Η ατίθαση Έλενα συλλαμβάνεται, οδηγείται στη μπουζού και απελευθερώνεται από τον αστυνομικό, που ήδη την έχει ερωτευτεί σφόδρα. Ο αστυνομικός την φλερτάρει απροκάλυπτα και κατά τη διαδικασία της ερωτικής πολιορκίας διαμείβονται αξεπέραστοι διάλογοι, όπως οι παρακάτω:

     -Μια γυναίκα σαν εσένα μπορεί να έχει και καλοπέραση και φροντίδα.

     -Πω, πω ρε μπάτσε είσαι πολύ γκάγκα τελικά.

…..

     -Ξέχασα το πορτοφόλι μου.

     -Όταν βγαίνεις μαζί μου δεν το χρειάζεσαι.

     -Ρε συ μη μου λες τέτοια θα φοβάμαι να σε φιλήσω μη σε τρανσφόρμ σε βάτραχο.

   Σύντομα η κάτι σαν αναρχοαυτόνομη Έλενα, που απεχθάνεται τους αστυνομικούς, υποκύπτει στη διακριτική γοητεία του μπάτσου. Εκεί, όμως, που ετοιμάζεται να του δώσει αυτό που δεν κρατούσε σαν φυλακτό αλλά το μοιραζόταν με πλείστους άλλους, το αστυνομικό δαιμόνιο του οργάνου της τάξης τι ανακαλύπτει κάτω από τα σεντόνια; Ένα δονητή. Αδυνατώντας να λάβει ικανοποιητικές απαντήσεις – τι να του έλεγε άλλωστε η κοπέλα ότι το χρησιμοποιούσε για μελετήσει τη μηχανική συμπεριφορά των υλικών;- ο μπάτσος αποχωρεί και για να την εκδικηθεί τι νομίζετε ότι κάνει; Γίνεται «οπισθόβουλος» κατά την έκφραση της σεναριογράφου, ήτοι συνάπτει ομοφυλοφιλική σχέση με τον καρδιακό φίλο της Έλενας, τον Πετράκη. Η Έλενα κάνει πέτρα την καρδιά της, συγχωρεί και τους δυο και αποφασίζει να παντρευτεί τον σκληρό άντρα, που τηγανίζει το ψάρι και από τις δυο πλευρές. Όταν οι αδελφές της προσπαθούν να την αποτρέψουν λέγοντας ότι δεν μπορεί να παρατήσει τη σχολή της, εκείνη απαντά: «Θα ανοίξω σχολή αναρρίχησης με το Χρήστο». Μια τέτοια ύβρις θα μπορούσε να εγείρει από τους τάφους τους καθηγητές της Αρχιτεκτονικής, που με επικεφαλής τον πρώτο κατά χρονολογική σειρά από αυτούς Λύσανδρο Καυταντζόγλου θα κατευθύνονταν απειλητικά προ το ξανθό κνώδαλο για να το επιπλήξουν, λέγοντας: «Πόθεν αντλείτε το απύθμενον θράσος, θλιβερά και αξιοθρήνητος δεσποινίς με την χρυσίζουσα κοντοκεκαρμένην κόμην, δια να απαρνηθείτε την αρχιτεκτονικήν χάριν της αναρριχητικής;»

     Στο τέλος ό,τι έμαθε η Έλενα στα χρόνια των σπουδών της χρησιμεύει στο να στήσει ένα ωραίο ντεκόρ με σκαλωσιές για τη γαμήλια δεξίωση της αδελφής της. Κι από εκεί που οι σκαλωσιές ήταν σύμβολο ρώμης και ανδρισμού, σήμα κατατεθέν του πιο μαχητικού τμήματος του εργατικού κινήματος, των οικοδόμων, έγιναν ντεκόρ για χλιμίτζουρες μικροαστούς και βλαμμένες μικροαστές

​

​

​