Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν για να δημιουργηθεί ένα τοπογραφικό σχέδιο, από το πιο απλό μέχρι το πιο σύνθετο, απαιτούνταν ένας στοιχειώδης εξοπλισμός που αποτελούνταν κατ’ αρχήν από το σχεδιαστήριο. Στην ξύλινη πινακίδα σχεδιάσεως - από λεύκα ή φλαμούρι - τοποθετούνταν το χαρτόνι σχεδίασης 50Χ70, το μιλιμετρέ, το ριζόχαρτο. Πάνω στο χαρτί μεταφέρονταν από το ταχυμετρικό σημειωματάριο οι μετρήσεις πεδίου και ραπορτάρονταν οι πολικές συντεταγμένες με βαθμογνωμόνιο και χάρακα και φυσικά τη βελόνα στην κυκλική οπή στο κέντρο του αναγωγέως. Προηγουμένως είχε χαραχθεί ο κάνναβος με τη μέθοδο των διαγωνίων ή με τη βοήθεια του συνταγμενογράφου. Οι οριζόντιες γραμμές υλοποιούνταν με τον παραλληλογράφο ή το ΤΑΥ και οι κάθετες και οι πλάγιες με δυο τρίγωνα, ένα των 45ο και ένα των 60ο. Για τα κυκλικά τμήματα υπήρχαν οι διαβήτες, προσεκτικά τοποθετημένοι στη θήκη τους και για τα καμπύλα τα καμπυλόγραμμα, συνήθως 3-4. Τα αρχικό σχέδιο σχεδιαζόταν με μολύβια H, B, F διαφορετικού πάχους και μελανωνόταν με διαφορετικού πάχους ραπιδογράφους, πένες δηλαδή που τροφοδοτούνταν από φιαλίδια μελάνης. Και για να είναι το σχέδιο όμορφο υπήρχαν οι οδηγοί γραφής γραμμάτων και αριθμών. Τέλος διάφορα μικροαντικείμενα, ξύστρες, σβήστρες, πινέζες, ξυραφάκια, συμπλήρωναν τον εξοπλισμό σχεδίασης.

     Τη δεκαετία του 1970 ένας τοπογράφος που διέθετε τον παραπάνω εξοπλισμό, ένα ταχύμετρο και ένα κομπιουτεράκι ΤEXAS ή μια απλή αριθμομηχανή είχε ικανοποιητικές απολαβές. Σήμερα ένας τοπογράφος που διαθέτει πανάκριβο εξοπλισμό, που μπορεί να παράξει μέσα σε λίγες ώρες αυτά που ο παλαιότερος συνάδελφος του χρειαζόταν εβδομάδες για να τα κάνει, ίσα- ίσα που καταφέρνει να επιβιώσει. Πού πηγαίνει λοιπόν η τεράστια υπεραξία που παράγει; Ποιος την καρπώνεται; Ποιος είναι αυτός ο ΙΚΑΣ που θα ‘λεγε κι ο Ζήκος.