Εν αρχή ην ο Θέμος Άννινος, πατήρ της ελληνικής γελοιογραφίας. Τα μεγάλα τεχνικά έργα της τρικουπικής εποχής (Κωπαΐδα, Ισθμός της Κορίνθου, σιδηρόδρομος Λαυρίου) θα διακωμωδηθούν με την πένα του στα φύλλα του ΑΣΤΕΩΣ και του ΑΣΜΟΔΑΙΟΥ.

     Στο Μεσοπόλεμο θα ανατείλει το άστρο του σπουδαιότερα Έλληνα γελοιογράφου του Φωκίωνα Δημητριάδη, που θα βάλει στο στόχαστρο τα σκάνδαλα της εποχής, όπως την «οδοποιία Μακρή», με πρωταγωνιστή τον τότε υπουργό Συγκοινωνιών και αργότερα δικτάτορα Ι. Μεταξά. Την ίδια εποχή ο Κώστας Μπέζος και ο Νίκος Καστανάκης μέσα από τις σελίδες της ΠΡΩΪΑΣ θα ασχοληθούν και αυτοί με τα τεχνικά έργα και τις επιχειρούμενες πολεοδομικές επεμβάσεις.

     Μετά τον πόλεμο η χρυσή (για τους εργολάβους) οκταετία του «Εθνάρχη» θα δώσει τροφή στους γελοιογράφους να σχολιάσουν με ξεκαρδιστικό τρόπο τα «άχρηστα» έργα, τις υπέρογκες υπερβάσεις του προϋπολογισμού, τις χρόνιες καθυστερήσεις στην αποπεράτωσή τους. Πρωταγωνιστές στην γελοιογραφική αποκάλυψη αυτών των σκανδάλων ο Φωκίων Δημητριάδης και ο Κώστας Μητρόπουλος με τα σκίτσα τους στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ο Αρχέλαος Αντώναρος και ο Βασίλης Χριστοδούλου στην ΑΘΗΝΑΪΚΗ, ο Α. Θεοφιλόπουλος στο ΕΘΝΟΣ.

    Στη μεταπολίτευση ο αρχιτέκτονας Γιάννης Ιωάννου στο ΒΗΜΑ θα ασχοληθεί όσο κανείς άλλος με τα θέματα πολεοδομίας και χωροταξίας. Στις δεκαετίας 1980 και 1990 γελοιογράφοι όπως ο Ηλίας Σκουλάς (ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ), ο ΚΥΡ (Γιάννης Κυριακόπουλος) και ο Γιάννης Καλαϊτζής (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ), ο Στάθης (Σταυρόπουλος), ο Κώστας Μητρόπουλος και ο Δ. Χαντζόπουλος (ΝΕΑ) με καυστικό τρόπο θα ασχοληθούν και αυτοί με τα τεχνικά έργα και το περιβάλλον