Από τον ΓΟΚ του 1929 και τους ΓΟΚ που ακολούθησαν φτάσαμε στο ΝΟΚ του 2012 και καταλήξαμε στο δόμηση ΓΙΟΚ και τι καλά που χτίζαμε την εποχή του ΠΑΣΟΚ. Κι αφού η δόμηση στην Ελλάδα πέθανε ή βρίσκεται σε βαθιά χειμερία νάρκη μέχρι να ξαναεμφανιστεί μια καινούργια φούσκα των ακινήτων, το σοφό ελληνικό κράτος σκέφτηκε ότι το παλιό σλόγκαν του 1983 «αν το δηλώσεις μπορείς να το σώσεις» είναι πλέον παρωχημένο. Τώρα ισχύει το «αν το ξαναπληρώσεις μπορείς να το ξανασώσεις» ή ακόμη χειρότερα «όσο και να πληρώσεις ποτέ δεν θα ξεχρεώσεις». Και όλα αυτά στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, το οποίο πρέπει επιτέλους να σωθεί. Το ότι όλοι - κράτος, πολεοδομίες, εργολάβοι, μηχανικοί, ιδιοκτήτες – γνώριζαν το μέγεθος της οικοδομικής αυθαιρεσίας και μάλιστα τη διατυμπάνιζαν, αποτελεί μια μικρή λεπτομέρεια. Όσο για την ψευδεπίγραφη «προστασία του περιβάλλοντος» αποτελεί προφανώς φενάκη μιας αισχρής εισπρακτικής πολιτικής και ματαιοπονεί όποιος προσπαθεί να καταλάβει γιατί οι ουρανοξύστες που θα κτιστούν στο «Ελληνικό» αναβαθμίζουν το φυσικό τοπίο ενώ μια μικροπαράβαση λίγων εκατοστών στη δόμηση μιας γεωργικής αποθήκης σ’ ένα βουνοχώρι του Κιλκίς είναι καταστροφική για το περιβάλλον.

   Ευτυχώς μέσα σ’ όλη αυτήν την παράνοια και τη λοβιτούρα που περιβάλλουν το ζήτημα της δόμησης υπάρχει και η απολαυστική ματιά των γελοιογράφων, που διαχρονικά εστίασαν σε κάθε μορφή δόμησης: από τα προσφυγικά παραπήγματα και τις εργατικές κατοικίες μέχρι τους γυάλινους πύργους του Μπάμπη Βωβού και τις αυθαίρετες βίλες στα δάση και τα ξενοδοχεία στους αιγιαλούς. Αυτοί τουλάχιστον μίλησαν με το πενάκι τους. Εμείς βωβοί και άλαλοι σαν τα χείλη των ασεβών ή αμέριμνοι σαν τον Μπάμπη τον Φλου παρατηρούμε το όνειρο της ιδιόκτητης κατοικίας να μετατρέπεται σε εφιάλτη.