Φρέαρ ή πηγάδι είναι το τεχνητό κυλινδρικό όρυγμα γης που χρησιμοποιείται για υδροληψία από υπόγεια νερά. Πηγάδια υπήρχαν στις αυλές των περισσότερων σπιτιών μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα αλλά και σε δημόσιους χώρους για να εξυπηρετούνται οι κάτοικοι μιας συνοικίας ή ενός ολόκληρου χωριού. Η άντληση του νερού των πηγαδιών γινόταν με μικρά δοχεία δεμένα στο άκρο σκοινιού ή αλυσίδας. Το ανέβασμα των γεμάτων δοχείων μέχρι την επιφάνεια του εδάφους γινόταν με τα χέρια ή με τη βοήθεια χειροκίνητου βαρούλκου που λεγόταν φρεατοτύμπανο ή τσικρίκι.

      Για άντληση μεγαλύτερων ποσοτήτων νερού που προορίζονταν για το πότισμα των κήπων χρησιμοποιούνταν το μαγγάνι, γι’ αυτό το πηγάδι λεγόταν μαγγανοπήγαδο.

   Ανυψωτική μηχανή άντλησης νερού που προοριζόταν για γεωργικές εργασίες ήταν το γεράνι. Το γεράνι αποτελούνταν από δύο ξύλινες δοκούς από τις οποίες η μια ήταν πηγμένη κατακόρυφα σε μικρή απόσταση από το πηγάδι. Η δεύτερη δοκός ήταν προσαρμοσμένη πάνω στην κορυφή της πρώτης κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να κινείται ελεύθερα. Από το μπροστινό άκρο της οριζόντιας δοκού ή του κλαδιού, το οποίο αντίκριζε το στόμιο του πηγαδιού, αναρτούσαν με σκοινί κατάλληλου μήκους τον κάδο ενώ στο άλλο άκρο της ίδιας δοκού έδεναν ανάλογο αντίβαρο. Το αντίβαρο αυτό που ήταν συνήθως πέτρες μπορούσε να αντισταθμίσει το βάρος του κάδου που ήταν γεμάτος νερό. Αυτός που χειριζόταν το γεράνι έσερνε το σκοινί προς τα κάτω κατεβάζοντας τον κάδο στο πηγάδι και όταν ο κάδος γέμιζε με νερό άφηνε το σκοινί ελεύθερο οπότε το αντίβαρο τον ανέσυρε αυτόματα