Το πρώτο δημόσιο έργο που κατασκευάσθηκε στην απελευθερωμένη Ελλάδα ήταν η αμαξιτή οδός Πύλου – Μεθώνης, μήκους 11 χιλιομέτρων. Το δρόμο αυτό κατασκεύασε το 1828 ο στρατός του Μεζόν, ο οποίος είχε πρόθεση να τον επεκτείνει μέχρι την Κορώνη. Όταν, όμως, ανακλήθηκε, ο Μεζόν σταμάτησε και η κατασκευή της οδού από τη Μεθώνη στην Κορώνη. Αλλά και ο δρόμος Πύλου - Μεθώνης ελλείψει τροχοφόρων δεν χρησιμοποιούνταν και εξαιτίας της έλλειψης συντήρησης καταστράφηκε. Το 1878, όταν αποφασίστηκε η επανακατασκευή της οδού, κανένα ίχνος της παλιάς δε σωζόταν.

      Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα δημόσια έργα στην Ελλάδα και από τους στρατιώτες του μηχανικού και τους κατοίκους που τα κατασκεύαζαν με εθελοντική εργασία, τη γνωστή «αγγαρεία», φτάσαμε στις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και τους «εθνικούς εργολάβους», που κάποιος πρωθυπουργός τους αποκάλεσε κάποτε «εθνικούς νταβατζήδες», αλλά ούτε αυτός ούτε και κανένας άλλος διανοήθηκε ποτέ να τους αγγίξει. Αξιοσημείωτο, βέβαια, είναι ότι τόσο το πρώτο δημόσιο έργο όσο και αυτά που ακολούθησαν έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την Κορώνη ή ακριβέστερα τον «μπάρμπα από την Κορώνη», όστις αποτελεί και τον ων ουκ άνευ παράγοντα για την εκτέλεση των δημοσίων έργων. Όσο για τους «νταβατζήδες», που ουδείς ετόλμησε να κατονομάσει, δεν τους γνωρίζουμε, γνωρίζουμε όμως πολύ καλά το «νταβατζιλίκι», τους το οποίο περιγράφεται με τη λέξη «διόδια»