Το πρώτο τεύχος του Πρίσματος, ασπρόμαυρο με 28 σελίδες και διχρωμία στο εξώφυλλο, κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1995 σε 700 αντίτυπα. Στο editorial, που έμοιαζε περισσότερο με επαναστατική μπροσούρα, η συντακτική επιτροπή ενημέρωνε τους αναγνώστες ότι το περιοδικό θα ασχολούνταν «με επίκαιρα γεγονότα που αφορούν κυρίως το χώρο των μηχανικών αλλά και με ευρύτερα θέματα που απασχολούν την τοπική κοινωνία».  

     Γρήγορα το περιοδικό μεγάλωσε, αύξησε το αριθμό των σελίδων του φθάνοντας τις 70 σελίδες κατά μέσο όρο, με έγχρωμο εξώφυλλο και έγχρωμα εσωτερικά 4σέλιδα και με κυκλοφορία 1.500 αντιτύπων. Τις σελίδες του κόσμησαν άρθρα σημαντικών ανθρώπων της επιστήμης και του πολιτισμού και κυρίως των συναδέλφων μηχανικών, που κατέθεσαν τις απόψεις τους για τα προβλήματα που απασχολούσαν το Κιλκίς: την ανάδειξη και αξιοποίηση του λόφου του αγίου Γεωργίου, την οργάνωση κυκλοφορίας και στάθμευσης στην πόλη, το οικιστικό περιβάλλον και της χρήσεις γης, τη στεγαστική αποκατάσταση των παλιννοστούντων, την πεζοδρόμηση και ανάπλαση του εμπορικού κέντρου, τη διατήρηση –αποκατάσταση και επανάχρηση μνημείων, την ενέργεια και το περιβάλλον, τη διαχείριση των απορριμμάτων. Η θεματολογία του δεν εξαντλούνταν σε τεχνικά ζητήματα αλλά αγκάλιαζε τους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού, την τοπική ιστορία και την αρχαιολογία. Διέθετε μόνιμη στήλη σχολιασμού της επικαιρότητας από τον «παρατηρητικό» (Χρήστο Σπίγκο) ακόμη και σταυρόλεξο των μηχανικών στην τελευταία σελίδα.

    Σύντομα το περιοδικό των μηχανικών του Ν. Κιλκίς έγινε το περιοδικό του Κιλκίς και κέρδισε την εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού, όπως αυτή εκφράστηκε με τα λόγια του Ντίνου Τριαρίδη, σταθερού συνεργάτη του ΠΡΙΣΜΑΤΟΣ: «Θέλω να εκφράσω την ιδιαίτερη εκτίμηση μου για την προσπάθεια που κάνουν οι μηχανικοί του Κιλκίς. Το εξαιρετικής ποιότητας περιοδικό ΠΡΙΣΜΑ είναι κάτι αλλιώτικο, δεν κολλάει στο νομό μας εύκολα».

    Άπαντες ήσαν ευχαριστημένοι από το ΠΡΙΣΜΑ και αδημονούσαν για το επόμενο τεύχος, εκτός των 4 γραφιστών, της Χριστίνας, της Κικής, του Κώστα και του Ηλία, που διαδοχικά είχαν αναλάβει την ηλεκτρονική σχεδίαση του περιοδικού. Σύμφωνα με τα λεγόμενα τους θα έπρεπε και αυτοί ως νεομάρτυρες να αναφέρονται με τους πολιούχους τους Κιλκίς Δεκαπέντε Μάρτυρες, γιατί υπέφεραν τα πάνδεινα από την τελειομανία του υπεύθυνου έκδοσης. Το άκρον άωτον της τελειομανίας, όμως, ήταν η φιλόλογος – λαογράφος Ζέτα Παπαγεωργοπούλου, που ήταν υπεύθυνη επιμέλειας των κειμένων. Δεν της ξέφευγε το παραμικρό ορθογραφικό ή συντακτικό λάθος και ο δαίμων του τυπογραφείου (ή του πληκτρολογίου στην σύγχρονη εκδοχή του) ήταν άγνωστος στο ΠΡΙΣΜΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη κι όταν η Ζέτα πήρε μετάθεση στην Αθήνα, ερχόταν με το λεωφορείο για να επιμεληθεί τα κείμενα.

    Ο πιο ένθερμος, όμως, θιασώτης του ΠΡΙΣΜΑΤΟΣ ήταν ο Κώστας Κωνσταντινίδης. Τον θυμάμαι να με περιμένει υπομονετικά στο γραφείο μέχρι τις προχωρημένες βραδινές ώρες για να δει το προσχέδιο του περιοδικού. Αφού το ξεφύλλιζε προσεκτικά, με μια κίνηση του κεφαλιού εξέφραζε τη συγκατάνευση του και αυτό ήταν το σύνθημα για να οδεύσει το περιοδικό προς το τυπογραφείο. Στον Κώστα, λοιπόν, ήταν αφιερωμένο και το τελευταίο τεύχος και δεν νομίζω ότι δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να τελειώσει το ΠΡΙΣΜΑ το υπέροχο ταξίδι του.