Η φοιτητική ζωή για όσους έχουν την τύχη να τη ζήσουν είναι η καλύτερη περίοδος στη ζωή τους και όσοι υπήρξαν φοιτητές είναι σίγουρο ότι εύχονταν από τα βάθη της καρδιάς τους να διατηρήσουν τη φοιτητική ιδιότητα για μια αιωνιότητα. Υπάρχει βέβαια και ένα συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας που θεωρεί ότι οι φοιτητικές σπουδές δεν πρέπει να επεκτείνονται ούτε μια μέρα περισσότερο από τον προβλεπόμενο χρόνο και ότι οι «αιώνιοι» φοιτητές είναι οι αποκλειστικά υπεύθυνοι για το ανείπωτο χάλι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενδεχομένως και για όλα τα δεινά της χώρας. Το γιατί οι στιγματισμένοι ως «αιώνιοι» φοιτητές αποτελούσαν και αποτελούν κόκκινο πανί για τους φιλελέδες, που σπούδασαν στα ακριβά πανεπιστήμιου του εξωτερικού με τα λεφτά του πλούσιου μπαμπά, εξηγείται εύκολα: οι «αιώνιοι» φοιτητές ήταν συνήθως άτομα που ασχολούνταν ενεργά με το φοιτητικό και το εργατικό κίνημα, την ανάπτυξη των οποίων θεωρούσαν σπουδαιότερο στόχο και από την προσωπική τους επιτυχία ή ήταν φτωχόπαιδα που δούλευαν γιατί η οικογένειά τους αδυνατούσε να τους συντηρήσει και έτσι δεν μπορούσαν να εργάζονται και ταυτόχρονα να παρακολουθούν τα πανεπιστημιακά μαθήματα. Υπήρχαν φυσικά και αυτοί που εγκατέλειψαν τις σπουδές τους γιατί απλώς δεν τους ενδιέφερε να αποφοιτήσουν από μια σχολή που εισήχθησαν χωρίς αυτή να είναι στις πρώτες επιλογές τους. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας «Θυμήσου αγάπη μου» Μάρκος (Γιώργος Τζώρτζης) εγκατέλειψε τις σπουδές τους στο Πολυτεχνείο για έναν εντελώς διαφορετικό λόγο, τη φυλακή, στα σίδερα της οποίας κατέληξε εξαιτίας της πλεκτάνης που του έστησε ο φίλος και συμφοιτητής Άλκης (Κώστας Καράς). Όλα συνέβησαν για τα μάτια μιας συμφοιτήτριας τους της Έλσας (Μπέττυ Αρβανίτη), η οποία αποτέλεσε το μήλον της έριδος για τους δυο νέους.

   Ο Μάρκος είχε το προβάδισμα στην προτίμηση της Έλσας γιατί ήταν ωραίος, είχε υψηλά ιδανικά και επιπλέον ήταν έξυπνος, γνωρίσματα τα οποία ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει και στον γράφοντα το παρόν. Σε κάποιο από τα πολλά φλας - μπακ πλάνα της ταινίας βλέπουμε τον Μάρκο να κατακεραυνώνει τον Άλκη για τις λανθασμένες αντιλήψεις του για το αττικό φως, που ως γνωστό υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για το αρχιτεκτονικό σχεδιασμό του δομημένου και αδόμητου περιβάλλοντος της Αττικής:

   -Όχι λάθος αυτήν τη γραμμή πρέπει να την αλλάξεις, λέει με αυστηρό ύφος στον Άλκη που κρατάει κάτι σχέδια και τον κοιτάει σαν χάχας. Και συνεχίζει: Είναι η ολέθρια συνισταμένη στο σχέδιο της μεταπολεμικής Αθήνας.

   -Αυτή τη γραμμή ακολούθησαν και όσοι πέρασαν πριν από μας στη σχολή, απαντά δειλά ο φίλος του, που ως φίλος όχι μόνο τον φίλον εν κινδύνοις δεν γιγνώσκει αλλά δεν γιγνώσκει και από αρχιτεκτονική.

  -Ζήσαμε αυτήν τη γραμμή στην πράξη που την ακολούθησαν όλοι πριν από μας, όπως λες. Δες πόσο ασχημαίνει την πρωτεύουσα η μονοτονία της. Πρόσεξε πόσο αταίριαστη είναι με το αττικό φως.

   Ζαλισμένος σαν τον πυγμάχο που έχει δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα μέσα στο ριγκ ο Άλκης τον ρωτάει γιατί επιμένει τόσο σε αυτές τις απόψεις.

   -Με βασανίζει η ευθύνη. Η υποχρέωση που έχουμε στο αττικό φως.

   Ακούγοντας έκθαμβη τα παραπάνω η Έλσα, που παίζει παραδίπλα με ένα χωροβάτη, αισθάνεται τη λίμπιντό της να ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό, που τον κάνει ακόμη πιο γαλανό το αττικό φως, και ερωτεύεται το Μάρκο. Ο έρωτας της κορυφώνεται όταν τον συναντά σε ένα πάρκο να πουλάει καραβάκια που κατασκευάζει ο ίδιος για να αντεπεξέλθει στα έξοδα των σπουδών του. Έτσι του δίνεται αλλά του Άλκη του τη δίνει αυτή η κατάσταση, διότι ως κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που είναι, θυμώνει που του χάλασε το παιχνίδι ένας φτωχοδιάβολος, ο οποίος φτιάχνει παιχνίδια και τα πουλάει στα πάρκα τις Κυριακές. Έτσι πείθει το Μάρκο, που του είναι υποχρεωμένος γιατί τον έβαλε νυχτοφύλακα στην επιχείρηση του πατέρα του, να τον βοηθήσει να ληστέψει το πατρικό θησαυροφυλάκιο και υπόσχεται να επιστρέψει τα κλοπιμαία σε τρεις μέρες. Το σχέδιο του είναι σατανικό, αφού ο πραγματικός σκοπός δεν είναι η ληστεία αλλά η παγίδευση του Μάρκου, με απώτερο τον ευτελισμό του στα μάτια της Έλσας και την φυλάκισή του στη συνέχεια. Έτσι την ώρα που ο Μάρκος επιχειρεί τη ληστεία ο Άλκης ειδοποιεί την αστυνομία και στην προσπάθεια του να διαφύγει ο φτωχός φοιτητής σκοτώνει κατά λάθος έναν αστυνομικό. Το δικαστήριο καταδικάζει σε πολυετή φυλάκιση το Μάρκο και η Έλσα πέφτει σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Άλκη που την παντρεύεται.

   Όσο καιρό ο Μάρκος σαπίζει στη φυλακή η Έλσα, που έχει παρατήσει το Πολυτεχνείο, διάγει πολυτελή βίο με το άθλιο υποκείμενο που παντρεύτηκε χωρίς να γνωρίζει τις αθλιότητες του. Τα ενδιαφέροντα της πλέον στρέφονται στα συνήθη ενδιαφέροντα των πλουσίων ήτοι τα ταξίδια αναψυχής, τα κοσμήματα, τον ιππόδρομο, τα ακριβά αυτοκίνητα. Σε ένα από τα ταξίδια που κάνει με το ιστιοφόρο του άντρα της μαζί με την ερωμένη του Βέρα (Βέρα Κρούσκα), κάτι τζιβιτζιλούδες (διότι πρέπει να υπάρχει και μια δόση λεσβιασμού στην ταινία) και κάτι άλλους ανεπρόκοπους η Έλσα φτάνει στο Ναύπλιο όπου κρατείται φυλακισμένος ο Μάρκος. Όταν ανακαλύπτει ότι ο άντρας της τής τα φοράει περιπλανιέται σα χαμένη στην παραλία του Ναυπλίου και συναντά μια κοπέλα (Βίκυ Βανίτα), η οποία πουλάει τα καραβάκια που φτιάχνει ο κρατούμενος Μάρκος. Τότε ξαφνικά θυμάται τον παλιό έρωτά της, πηγαίνει και τον βρίσκει την ώρα που αποφυλακίζεται, επανασυνδέονται και ζουν μεσ’ την τρελή χαρά.

   Ποιό είναι το ηθικό δίδαγμα της ταινίας; Ακόμη κι αν η ζωή ενός πλούσιου και ενός φτωχού συνδέεται με τα ίδια πράγματα το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό. Ο Γεώργιος Αβέρωφ χρηματοδότησε το Πολυτεχνείο, έκτισε τις φυλακές και δώρισε στον ελληνικό στόλο ένα καράβι. Ο Μάρκος πέρασε στο Πολυτεχνείο, κατέληξε στη φυλακή και πουλούσε καραβάκια.